مـردى از امـام بـاقـر (ع) دربـاره ایـن آیه پرسید: ((چون پروردگارت از فـرزندان آدم، از پشت هایشان، نژادشان را برگرفت و آن ها را بر خودشان گواه ساخت کـه مـگـر مـن پروردگار شما نیستم؟ گفتند: چرا تا آخر آیه 172 سوره 7 ـ)) حضرت در حالى که پدرش می شنید پاسخ داد. پدرم به من حدیث فرمود که: خداى عزوجل یک مشت از خاک زمینی که آدم (ع) را از آن آفرید بر گـرفـت و آب گـواراى فـرات بـر آن ریـخـت، و آن را چـهـل صـبـاح به حـال خـود گـذاشـت، سـپـس بـر آن آب شـور و تـلخ ریـخـت و چـهـل صـبـاح دیگر وا گذاشت. چون آن گل خمیر شد، آن را برگرفت و بشدت مالید، آنگاه آدمـیـان مـانـنـد مـور از راست و چپش به جنبش در آمدند، به همگى دستور فرمود به آتش در آیند، اصـحـاب یـمـیـن داخـل شـدنـد و آتـش بـر آن ها سـرد و سـلامـت گـشـت و اصـحـاب شمال از داخل شدن سرپیچى کردند. (از ایـنـجـهـت) اهـل بـیـت عـلیـهـم السـلام عـقـیـده دارنـد کـه رسـول خـدا صـلى الله عـلیـه و آله نـخـسـتـیـن کـسی بـود کـه داخـل آن آتـش شـد (فرمان برد)، و از ایـن بـا بـسـت قـول خـداى جـل و عـز: ((بـگـو اگر براى خداى رحمان فرزندى بود، من نخستین پرستنده بودم 81 سوره 43)).
درباره این سایت